De overheid neemt geen enkel risico, en beschermt daarmee alleen zichzelf !

Deze pandemie is een onuitputtelijke bron om uit te leren. Eerst en vooral op vlak van gezondheid: we worden nu eens te meer geconfronteerd met onze afhankelijkheid van de natuur, die we maar al te vaak vergeten te beschermen. Die rekening wordt ons nu gepresenteerd. Maar ook op vlak van het sociale leven en de job(on)zekerheid worden we met onze neus op de feiten gedrukt, nu het gewone leven stil blijft staan. Een andere les waarnaar ik wil verwijzen is het beheer van deze crisis, en meer bepaald de gevolgen van de ‘politieke houding’. Hieronder meer uitleg.

Vaak stel ik mezelf vragen bij deze crisis: wat zou ik wel of niet doen? Net als elke burger schipper ik tussen de wil om ‘goed’ te doen, door rekening te houden met alle maatregelen, en een steeds toenemende coronamoeheid. Ik weeg het risico af om af te wijken van de regels, om vervolgens toch de regels mooi te blijven volgen… Ik twijfel dus…

En die twijfel is er sinds het moment dat ik vaststelde dat er geen enkele les wordt getrokken uit ‘goede’ of ‘slechte’ maatregelen.

Laat ons wel wezen: het is normaal dat de regering leert met trial en error. We staan middenin een ongeziene crisis, fouten maken hoort er ook bij. Tot daar alle begrip. Maar als we ons vergissen door vast te houden aan maatregelen die niet meer verdedigbaar zijn, dan moeten we hiervan afstand durven nemen en bijsturen. Dat is wat ieder van ons verwacht van de politici, in hun rol als bestuurders. Het is ook dat wat maakt dat we deze maatregelen blijven volhouden.

Voorbeelden?

De bubbel van 1: uniek over de hele wereld, en door niemand meer nageleefd. Het enige doelpubliek dat hiermee echt geholpen werd, zijn de bewoners van de woonzorgcentra en de ouderen; een doelgroep die zich ondertussen grotendeels heeft laten vaccineren. Waarom houdt men deze maatregel dan aan?

Bijeenkomsten op grote oppervlakten worden beperkt tot 15… Tenminste voor religieuze aangelegenheden, niet voor culturele aangelegenheden… Stel u een begrafenis voor in de basiliek van Koekelberg, en u zal begrijpen dat deze maatregel gewoonweg niet verdedigbaar is. Ondertussen krijgen we de kans niet om afscheid te nemen van geliefden, en verdwijnen artiesten in alle stilte…

Aula’s van hogescholen en universiteiten zijn verlaten. Ik ben zelf docent, en ijverde tevergeefs om fysiek les te kunnen geven aan mijn studenten. Maar met alle criteria blijken aula’s te klein… Mijn 80 studenten kunnen geen les van mij bijwonen, zelfs niet in een aula die geschikt is voor 300 studenten. Dat heet dan ‘code rood’.

En zo kan ik nog heel wat voorbeelden opnoemen.

Een gezond beheer en slimme aanpassingen

Wat wij vragen aan onze politici, is om te luisteren, zodat we uit de impasse kunnen geraken, en om niet te opteren voor een nulrisico. Of het nu gaat om de heropening van de theaters, van niet-medische contactberoepen, het gebruik van terrassen of open ruimtes om activiteiten te kunnen laten doorgaan, of nog om de toegang te beperken tot een publiek met weinig risico… een beetje inlevingsvermogen zou aan de basis moeten liggen van de beslissingen. Als we kijken naar de laatste persconferentie die werd gegeven over nieuwe perspectieven, kan dit toch niet gepaard blijven gaan met het behoud van regels die onzinnig zijn!

Wees moedig!

Met het streven naar een ‘nulrisico’, willen politici de ziekenhuiscapaciteit vrijwaren die ze in het verleden zelf hebben bepaald. Maar dat zou de rol van de politici toch niet in zo’n strak keurslijf mogen duwen? Een goed bestuurder moet risico durven nemen, de verschillende variabelen in evenwicht brengen (gezondheid, economie, cultuur, welzijn…), besluiten nemen en keuzes verdedigen.

Ondernemers, werknemers, ouders… beseffen dat, dat is namelijk hun dagelijkse realiteit. Onze overheid spaart zich geen moeite om de ‘wetenschappelijke’ keuzes te verdedigen, en vermijdt zo risico’s te moeten nemen. In een vrije en intelligente wereld is het een vergissing om zich op te sluiten in een technocratie waar wetenschap zich lijnrecht opstelt tegenover welzijn, sociale contacten en werk.

De laatste conferentie van de premier, gebaseerd op epidemiologische modellen en statistieken, toont de angst aan om bij te sturen, hoewel er wel gewag wordt gemaakt van perspectieven. Er wordt getracht om met angst de discipline van de burgers te voeden, zonder er rekening mee te houden dat burgers gewoon willen ‘leven’, zonder een angstklimaat. En zij verwachten van hun verkozenen moed en overtuiging…

De lente komt eraan… zou het niet mooi zijn als de bloeiperiode gepaard zou gaan met enkele rechtzettingen en een reeks nieuwe, originele en moedige richtlijnen?