Er was eens in Waver... Dat was 30 jaar geleden. Verjaring ingetreden. Herinnering …

Aangesteld als adjunct-controleur in Waver (Vennootschapsbelasting) na examen bij de FOD Financiën (als eerste van de lichting, excuus voor het opscheppen), een beetje rebels (ik wilde geen advocaat worden), heb ik vier jaar gewerkt binnen een dienst met zeer diverse persoonlijkheden.

Wat een ervaring!

Geen sociale media, geen gsm, geen teams, geen Myminfin: het was nog het tijdperk van het papier, met een permanent dossier en een dossier met de fiscale aangiften.

Een geweldig team.

Er was die zo spraakzame controleur, gepassioneerd door vissen, die je nooit stil kon krijgen, zelfs niet op het toilet. Er was die collega die alle artikelen van de CIR kende, een beetje vervelend maar gepassioneerd. En dan die andere collega, op de rand van een depressie, die na 20 jaar inspanning de promotie-examens niet kon halen. Er was ook een groep grapjassen, afkomstig uit de privésector, die van het leven genoten en onderhandelden om hun 44 vakantiedagen per jaar te krijgen. En die ene vreemde collega die de hele dag op controle zou vertrekken, maar waarvan we wisten dat hij vanaf de middag zijn dak repareerde of in zijn moestuin werkte: hij was altijd gebruind! Er was die wat cynische collega tegenover de administratie, zeer intelligent, met een bijtende humor die ik geweldig vond. Er was die mooie en elegante collega met wie iedereen op controle wilde gaan en die andere dame, specialist in BTW, zeer bekwaam, zeer hard, die de bedrijven terroriseerde. Ik vermeed haar, ze is nog steeds actief in Waals-Brabant.

En tot slot onze chef-controleur met een groot hart, een ervaren expert die weigerde bedrijven en hun bestuurders te zwaar te belasten, begripvol voor hun moeilijkheden. Ik heb hem altijd bewonderd.

Vrijheid en banden

In die tijd koos elke beheerder (veel gelukkiger dan nu) zijn dossiers, geleid door zijn “intuïtie” (ver verwijderd van die domme “gerichte” acties of controles op basis van datamining die alle vrijheid wegnemen).

In die tijd gingen we systematisch naar het bedrijf, luisterden we naar de mensen en probeerden we een akkoord te bereiken om onnodige procedures te vermijden.

In die tijd kwamen de belastingplichtigen naar ons toe en legden we hen de fiscale regels uit. We wisselden vaak van gedachten met de accountants en deelden zelfs onze documentatie.

Nostalgisch?

In werkelijkheid was die periode gezegend: de relaties waren fantastisch menselijk, de samenwerking met de professionals was echt, de gematigde correcties vermeden dure procedures: een echte publieke dienst.

Dus als ik zie wat de fiscus vandaag is geworden, kan ik alleen maar uitroepen: “Wat een verspilling”.

De ontmenselijking van de fiscus is zowel rampzalig voor de burgers als inefficiënt op het vlak van de opbrengsten.

Alles moet grondig worden herzien. Want niets is beter dan dialoog!​