Voor een evenwichtig budget, moet men zich uitsluitend richten op de uitgaven

De recente verkiezingen waren een verrassing. Ze hebben niet alleen aangetoond dat het mogelijk is om een federaal “centrumrechts” kabinet te vormen, mits enkele communautaire problemen worden opgelost, maar ook dat een dergelijke meerderheid kan bestaan in Wallonië, dat doorgaans als definitief links wordt beschouwd.

De acties van een regering komen vooral tot uiting in haar budget. Helaas blijkt historisch dat wanneer de “rechtse” partijen terug aan de macht komen na de linkse, ze zich meestal beperken tot het herstellen van de financiën en het verminderen van de tekorten, door weliswaar enkele uitgaven te verminderen, maar ook… door de belastingen verder te verhogen. En de volgende regering zou hiervoor goede redenen kunnen vinden, aangezien we weten dat het voorspelde tekort voor volgend jaar absoluut kolossaal is, vanwege de ongerechtvaardigde en ongecontroleerde uitgaven van de regering-De Croo. De orde herstellen door de belastingen opnieuw te verhogen, bijvoorbeeld door gebruik te maken van de gebruikelijke en onrechtvaardige methode die gevolgd wordt door regeringen die beweren “budgettaire inspanningen” te leveren, betekent het voortzetten van hetzelfde beleid dat de kiezers juist hebben veroordeeld.

Als men echt wil veranderen, moet men een andere methode aannemen. Men moet bereid zijn zich uitsluitend te richten op de uitgaven, die de bron van het probleem zijn, in een land waar de belastingen al de hoogste ter wereld zijn. Men moet beginnen met het herzien van elke uitgave in het budget, om te bepalen wat echt nodig is en wat niet, en zonder genade snijden in onnodige uitgaven: overtollig administratief personeel, subsidies aan bevriende verenigingen van de macht, en ook subsidies aan bedrijven: het is niet de rol van de Staat om privé-investeringen zonder resultaten te financieren.

MEN MOET BEREID ZIJN ZICH UITSLUITEND TE RICHTEN OP DE UITGAVEN, DIE DE BRON VAN HET PROBLEEM ZIJN, IN EEN LAND WAAR DE BELASTINGEN AL DE HOOGSTE TER WERELD ZIJN.

In deze context moet ook het taboe van de “verzorgingsstaat” doorbroken worden, dat zo dierbaar is, niet alleen aan links, maar ook aan de mislukte premier Alexander De Croo en zijn minister van Financiën, Vincent Van Peteghem. Nee, de Staat moet niet “de voorzienigheid” zijn voor iedereen, van de wieg tot het graf. Hij moet niet de inkomsten van iedereen beheren, maar alleen hulp bieden aan degenen die het absoluut nodig hebben.

Momenteel vertegenwoordigt de administratie 13% van de uitgaven en economische zaken, inclusief subsidies, ook 13%, terwijl de sociale bescherming, inclusief gezondheid, 54% vertegenwoordigt. Hierop moet bezuinigd worden door sociale verzekeringen over te dragen aan de privésector, het aantal ambtenaren te verminderen en hun pensioenstelsel te hervormen. Als we op deze posten alleen al 20% zouden besparen, zou dat een besparing van 60 miljard opleveren, waardoor het “gat” in het budget gedicht kan worden en de belastingen met ongeveer 40 miljard verlaagd kunnen worden. Dit alles is mogelijk, maar er is een politieke wil nodig om echt dingen te veranderen.

Zelfs de MR heeft nooit voorgesteld om zo ver te gaan, en het is twijfelachtig dat Les Engagés, met een programma dat soms rechts, soms links is, bereid zijn tot zo’n herziening. Helaas ziet niemand Willy Borsus en Jean-Luc Crucke dit realiseren. Het is niet beter vanuit Vlaams perspectief, waar, aangenomen dat de N-VA, die geen liberale partij is, maar een conservatieve partij geïnspireerd door de Ierse filosoof Edmund Burke, een liberale keuze zou maken, dit alleen zou kunnen als het gepaard gaat met een grote staatshervorming waarvoor de vereiste gekwalificeerde meerderheid niet bestaat. We moeten dus vrezen dat een echt nieuw budget buiten het bereik van onze politici ligt.