Een rondje Nederlanders jennen

Overheden willen ons, belastingbetalers, graag doen geloven dat er maar één strijd is, en dat zou de strijd tegen de fiscale fraude zijn. Er is nog minstens één andere strijd, maar daar willen de overheden ons liever niets over vertellen. Het is een interne strijd, die ze binnenskamers willen houden. Die strijd gaat erom een zo groot mogelijk deel van de internationale belastingkoek binnen te halen. Dat de belastingplichtige belasting moet betalen, is een internationaal acquis. Waar hij dat moet doen, en welk land zijn schatkist met de belastingopbrengst mag spijzen, is dat veel minder. Zo weet u meteen hoe het komt dat Europa de afgelopen weken geen akkoord heeft bereikt over de digitaks.

De digitaks is een belasting die nog moet worden ingevoerd. Omdat de spelregels nog niet vaststaan, is het getouwtrek en het interne gekibbel dus in zekere zin te begrijpen. Maar wat als de regels al wel vastliggen en een land die bewust in zijn eigen voordeel negeert? Als een belastingbetaler bewust over bindende bepalingen heen stapt, wordt hij een fraudeur genoemd. En als een staat dat doet? Het zou niet mogen bestaan. Maar toch, het bestaat.

“Als een belastingbetaler bewust over bindende bepalingen heen stapt, wordt hij een fraudeur genoemd. En als een staat dat doet?”

Net zoals België dat al eerder heeft gedaan, heeft ook Nederland in 2017 een einde gesteld aan de mogelijkheid om een pensioen op te bouwen in de onderneming. Bij ons heet dat een interne pensioenbelofte, in Nederland een pensioen in eigen beheer. Een Nederlandse bedrijfsleider kon na de stopzetting van het stelsel opteren om de opgebouwde pensioenaanspraken af te kopen.

Neem dat hij in België woont. Het dubbelbelastingverdrag tussen België en Nederland verleent de heffingsbevoegdheid voor een afkoop aan Nederland, als de afkoopsom meer dan 25.000 euro bedraagt. De Belgische belastingadministratie zou zichzelf niet zijn, mocht ze niet alles wat ze in twijfel kan trekken, ook echt in twijfel trekken. Ze deed dat al in een circulaire van 2017. Die stuitte op bezwaar van de bevoegde Nederlandse staatssecretaris. Maar na een lang juridisch gevecht, dat werd beslecht door ons Hof van Cassatie, werd de administratie in het ongelijk gesteld. Het arrest laat geen twijfel mogelijk. “Deze verdragsbepaling kent aan België niet het recht toe om op inkomsten die in Nederland niet effectief werden belast, alsnog belasting te heffen”, luidde het. En toch volhardt de administratie in de boosheid. In een circulaire van 18 oktober 2019 gaat zij opnieuw diametraal in tegen het Hof van Cassatie. Als bij de circulaire van 2017 de beschuldiging dat de administratie bewust de werkelijkheid geweld aandeed, al terecht was, dan geldt dat a fortiori voor de circulaire van 2019. Eerder in deze column hebt u gelezen hoe een belastingplichtige wordt genoemd die zo handelt.

En helaas blijft het niet alleen bij die circulaire. De administratie taxeert ook consequent de in Nederland opgebouwde pensioenen alsof het een lieve lust is. De belastingplichtige moet maar naar de rechtbank trekken om zijn gelijk te krijgen. Iedere belastingplichtige die dat niet doet, is er een gewonnen, luidt het motto.

Op de kleuterspeelplaats zou dat ‘een rondje Nederlanders jennen’ worden genoemd. Maar zoals dat ook op de speelplaats het geval is, is het maar beter met dat jennen op te passen. Dat kan onverwachte reacties uitlokken. Nederlanders komen uit een cultuur die veel kritischer kijkt naar het handelen van de overheid. In de zaak van de kindertoeslagregeling moet de Nederlandse administratie zich verantwoorden voor knevelarij, het bewust foutief belasting heffen

Bron: Tuerlinckx Tax Lawyers