Gedurfde overwegingen over de staatsschuld en het Belgische belastingstelsel: een noodzakelijk debat!

Hoe meer ik nadenk over de begrotingsbeperkingen die de Belgische regering beklemmen, hoe meer ik van twee dingen overtuigd raak.

Het eerste – wat ik altijd heb verdedigd – is dat een overheidsschuld niet zo erg is als dat, en om verschillende redenen. Groei helpt om het te relativeren, terwijl inflatie het broos maakt. En, in gevallen van systemische stress, kan een overheidsschuld worden aangekocht door de ECB, die euro's drukt. Dit is trouwens het geval sinds de crisis van 2008, aangezien de ECB 4.000 miljard euro aan overheidsschulden op haar balans moet dragen.

En zelfs al is het evident dat schuldenvrij zijn misschien beter is (en ik betwijfel dat, want lenen is onontbeerlijk voor overheidsuitgaven, net zoals bij een privéonderneming), kan men de schuldenlast zien als een systeem van intergenerationele herverdeling.

Inderdaad, de vergrijzing van de bevolking is de voornaamste oorzaak van de overheidsschuld. Men kan dus stellen dat de rente op deze schuld weliswaar een last is voor toekomstige generaties, maar ook een bijdrage van deze toekomstige generaties aan diegenen die hen zijn voorgegaan, in dezelfde logica als de intergenerationele solidariteit die heerst in een herverdelingssysteem, waar de werkenden, of toekomstige werkenden, betalen voor de ouderen.

Anderzijds, als men echt een rechtvaardig fiscaal en sociaal systeem wil, met het risico taboes te doorbreken, zouden de belastingbetalers belast moeten worden op hun geglobaliseerde inkomsten en zouden de sociale uitkeringen, afhankelijk daarvan, wel of niet worden toegekend.

Dit zou een breuk zijn met het verzekeringsstelsel van de sociale zekerheid, maar het meest ongelooflijke is dat de regering van Arizona het tegenovergestelde doet: zij plafonneert de sociale bijdragen op hoge beroepsinkomsten.​