Stablecoins versus dollar: hoe ontketenen de VS een muntenoorlog? En wij?

Terwijl de Europese Centrale Bank blijft steken in haar theoretische project van een digitale euro, bereiden de Verenigde Staten zich voor op een potentieel revolutionaire omslag: de goedkeuring van private stablecoins.

Aanvankelijk leunden de Verenigde Staten naar een centrale bank digitale munt (CBDC), die de controle centraliseert binnen de Federal Reserve. Maar de doctrine is veranderd. De voorkeursweg is nu die van private stablecoins: digitale dollars uitgegeven door private bedrijven, zoals Circle of misschien morgen Amazon, maar gedekt door veilige activa, voornamelijk Amerikaanse staatsobligaties.

3 doelstellingen

De logica achter deze verschuiving is van een verpletterende efficiëntie en streeft drie gelijktijdige doelstellingen na:

1. De schuld financieren : Nieuwe gedwongen inschrijvers vinden voor een afgrondachtige Amerikaanse schuld, door emittenten van stablecoins massaal staatsobligaties te laten kopen
2. De hegemonie bevestigen : De wereldwijde suprematie van de dollar versterken door een digitaal ecosysteem te creëren waarin elke transactie, zelfs een private, de vraag naar de Amerikaanse schuld consolideert en
3. Winst genereren : Emittenten van stablecoins toelaten enorme winsten te boeken op het verschil tussen de ontvangen rente op de als onderpand gehouden staatsobligaties en de afwezigheid van vergoeding voor de uitgegeven stablecoins.

Een nieuwe monetaire wereld

We zijn dus getuige van de geboorte van een nieuwe monetaire wereld, waarvan de komst veel sneller zal verlopen dan we ons kunnen voorstellen.Deze innovatie brengt me echter voor een fundamenteel paradox, beheerst door een even oud als ongenadig monetair principe: de wet van Gresham, die stelt dat "slecht geld goed geld verdringt".

In dit nieuwe duale systeem wordt het onderscheid tussen "goed" en "slecht" geld duizelingwekkend complex. Op het eerste gezicht zouden stablecoins, als private vorderingen op opake entiteiten, het "slechte geld" moeten zijn. Maar deze logica keert zich om als het beleid van de Amerikaanse regering leidt tot een fiduciaire dollar die wordt gezien als willekeurig, onderhevig aan galopperende inflatie en een georkestreerde depreciatie. In dat geval worden de stablecoins, juist omdat ze gedekt zijn door staatsobligaties, paradoxaal genoeg het "goede geld" om te accumuleren. De klassieke dollar, een simpele, niet-vergoede transactiemunt die gedoemd is aan waardeverlies, zou dan het "slechte geld" worden, waar iedereen van af wil.

Vertrouwensstrijd?

Het is dus geen eenvoudige concurrentie die zich aankondigt, maar een ware broedermoordenaarsstrijd om vertrouwen binnen het eigen dollarsysteem. Een interne strijd die de vlucht naar externe veilige havens zou kunnen versnellen en het systeem van binnenuit zou kunnen doen imploderen.​